مرغک تنها
مرغکی دیدم
تنها و بی کس
بر روی شاخه درختی تنها
در وسط کویرسوزان و گرم نشسته و آواز جدایی می سرود.
گفتمش
به کدامین علت چنین غمگین می سرایی؟
گفت
که تو را چه حاصل از عشق وجدایی؟
گفتمش
مرا دردیست بس عظیم تر از عشق.
درد من درد دوست داشتن بود، نه درد عشق.
گفت
پس بنشین در کنارم تا با هم آوازی سوزناکتر بسراییم. 
سلام عزیزان
می خواستم در مورد شعری که خودم گفتم کمی براتون صحبت کنم. روی این شعر خیلی کار کردم تا این از آب در اومده. امیدوارم که خوشتون بیاد. تقدیم میکنم به ..... عزیزترین فردم تو زندگی
غم کهنه
بـبـیـن مهربان روزگـار مـرا
غـم و غصه بی شمـار مـرا
ببین این دل زار مجروح من
گرفته چه سان اعتبـار مـرا
شکسته ترین مـرد پاییزی ام
بـبـیـن حـالـت نـاگــوار مـرا
جوانی گذشت وطراوت نماند
چه کس برده آن اقـتدارمـرا
غریبی ، غـم کهنه یک غریب
گـرفـتـه دوبـاره قـرار مـرا
کمی طـبع شعـر و کمی امیـد
بـبـیـن جـمع دارونـدار مـرا
* یه شعر دیگه هم گفتم تا به بعضیاااااااا نشون بدم که با اینکه خیلی غم و غصه دارم ولی هنوزخوشم و بلدم بخندم
وعده
آن وعـده وآن قـرار یـادت نـرود با هم لب چشمه سار یادت نـرود
خالی ست اگر چه سفره من، اما مـن منتـظـرم، نـهــار یـادت نـرود
دوستت دارم
همیشه می پنداشتم
که عشقی همانند عشق ما را
تنها در رؤیاها می توان یافت
در گذشته
نمی خواستم هیچ کس کاملا مرا بشناسد
حالا
می بینم به تو چیزهایی را از خود می گویم
که مدت ها بدان ها فکر نکرده ام
چرا که می خواهم
همه چیز را درباره من بدانی
در گذشته
می خواستم دیگران تنها نیکی هایم را ببینند
حالا می بینم از این که تو اشتباهات مرا می بینی ناراحت نمی شوم
چرا که می خواهم مرا همان طور که هستم بپذیری
در گذشته
می پنداشتم تنها من هستم
که می توانم برای خود درست تصمیم بگیرم
حالا
می توانم نظراتم را با تو درمیان بگذارم
وتو مرا در تصمیماتم یاری می کنی
چرا که به تو اطمینان کامل دارم
در گذشته
شیوه رفتار با مردم برایم بی ارزش بود
حالا
می بینم که نسبت به همه
احساس تازه ای یافته ام
چرا که تو
لطیف ترین احساسات مرا بر انگیخته ای
بر گرفته از کتاب: سرخ به رنگ عشق
گفتنی ها
به قول عزیزی
دوری باعث جدایی میشه.
و من در اینجا
ودر این هنگام میگم که
عشق جداییها رو از بین میبره
و باعث نزدیکی میشه
حتی اگر فاصله به اندازه ی یک کهکشان باشه.
پس بیایید عشق بورزیم
و عاشق باشیم
تا فاصله ی دلهایمون رو از بین ببریم.
خمار عشق
تیـغ هجـران دو نیـمه ساخت مـرا نیمه ئی با تو نیمه ئی با مـن
آنکه با توست نکته سنج و ظریف وانکه با ماست کـاهل وکـودن
سـاده تر گویـم ای رمـیده غـزا ل روح من با تو رفت وماند بدن
روح مــن تــا در آستـانه تـوسـت خواب تن هست سیر باغ وچمن
خـواب بینـم بهـشـت گـمـشـده را بـا تـو دســت مــراد بـر گــردن
لـیـک گـاهــم کـه روح رویـا یـی میگــرایـد بـه تـــن بـیـاد وطــن
بــاز بــیــداد گــشــتـه، میـافـتـم از بـهـشــت روان به دوزخ تـن
خواب وبیدار، قـصـه کــابــوس مـرده وزنـده ، حـال جـان کنـدن
این منم بی تو،زنده مانده هنوز؟ چه دل است این کزآهن است وچدن
چـه کـنـم بـاز در جـهـان تـوام بـی تـو آخـر کـجـا بـرم مـسـکـن
مستی عشق با تورفت وکنون مـنـم وایـن خـمـار مــرد افــکــن
چه خماری که خـود بخاک برد حـسـرت جـرعـه خـمـار شـکــن
من اگر زنده ام ز بی کفنی است مـرده ام در میــان پــیــراهــن
از استاد شهریار
غم تنهایی
در پیش رویم جلوه ای از تو دارم
و با چشمانی اشک آلود
وبا دلی شکسته
وافکاری ناامید
ویادگاریهایی از جانب تو
و خاطراتی تلخ و شیرین
به تو می اندیشم
پس بگذار که یادت در ذهنم باشد
تا تو را در کنارم احساس کنم
وتنها نباشم
وهمچنان عاشقت بمانم
تا ابدیت
سلام دوستان
راستش تصمیم نداشتم که حرفهای دلم رو خاطرات تلخ گذشته ام رو عشق نافرجامم رو در وبلاگم بنویسم برای همین در اوایل سعی بر آن داشتم تا سخنانی آموزنده و اشعاری زیبا از بزرگانی فهمیده براتون بنویسم و در کنار این سخنان نیز نوشته های طنزآلود خودم رو می نوشتم تا وبلاگ جلوه ای زیبا به خودش بگیره.
ولی دیدم که نه اون چیزی که فکر می کردم نشد و وبلاگ برای زیبا تر شدن محتویاتش نیازبه سخنان دیگری داره نیاز حرفای دلم داره تا مطالب بیشتر به دل شما عزیزان بنشینه.
برای همین از این به بعد در کنار نوشته های قبلی حرفای دلم رو و دست نوشته های خودمونیز قرار میدم.
به امید اینکه از مطالب خوشتون بیادو لذت ببرید. اگر با حرفام باعث ناراحتی برخی از شما میشم پیشا پیش معذرت خواهی میکنم.به بزرگی و جلال خودتون بنده حقیر رو ببخشید.
به امید دیدار
همدرد
امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
آخرای ماه تو همدرد من مسکینی
کاهش جان تومن دارم ومن می دانم
که تواز دوری خورشید چه ها می بینی
توهم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر با لینی
هر شب از حسرت ماهی، من ویک دامن اشک
توهم ای دامن مهتاب پراز پروینی
همه در چشمه ی مهتاب غم از دل شویند
ا مشب ای مه توهم ازطالع من غمگینی
نی محزون مگراز تربت فرهاد دمید
که کند شکوه زهجران لب شیرینی؟
افسانه سیندرلا!
یکی بود ، یکی نبود ، غیر از خدا هیچکس نبود.
زن و شوهری بودند در ولایات دور که بعد از 9 ماه دختر دار شدند و اسم دخترشان را
سیندرلا گذاشتند، بعد هم با خوبی و خوشی آنقدر زندگی کردند تا مادر خانواده مرد
و در قبرستانی چالش کردند که سالهای بعد در طرح توسعه فضای سبز شهرداری قرار
گرفت و تبدیل به بوستان عمومی شد! بعد از آن پدرخانواده با خوبی و خوشی بابیوه
زنی که صاحب دو دختر ایکبیری به نامهای کریزیلا و آناستازیا بود ازدواج مجدد کرد و
دوباره با خوبی و خوشی زندگی کردند تا اندفعه پدر خانواده مرد!
همین وقتها بود که نامادری سیندرلا طینت بد و بیتربیت خودش را نشان داد و شروع
کرد به اذیت و آزار سیندرلای بی پدر مادر. مثلا به او میگفت شبها دندانهایش را
مسواک بزند و یا بعد از دستشویی ، دستهایش را بشوید!
حالا بشنو از پادشاه ولایت محل زندگی سیندرلا که تصمیم گرفت برای جشن تولد پسرش
تمامی دختران ولایت را دعوت کند تا با فرزندش قر بدهند و هر که را قشنگتر قر داد برای
پسرش به همسری بگیرد!
از آنجا که سیندرلا لباس مناسب مثل مانتو کوتاه و شلوار برمودا نداشت ، پس نتوانست
همراه نامادری و دو دختر ایکبیریش به قصر پادشاه برود، این شد که رقت سر گذاشت روی
قبرمادرش در بوستان عمومی و شروع کرد به های های گریه کردن!
ناگهان فرشته ای با سبیل کلفت ظاهر شد و گفت:گریه نکن فرزندم!بدان و آگاه باش که من
فرشته آرزوها هستم و آمده ام تا برای تو لباسی مناسب فراهم کنم!
سپس چوبش را آنقدر چرخاندو چرخاند تا دور سیندرلا پر از دود شد طوریکه سیندرلا و فرشته
هر دو به سرفه افتادند!
بعد از مدتی فرشته به سیندرلا که حالا لخت و پتی جلویش ایستاده بود گفت : عجب
لباسی ! آگاه باش که لباس تو را تنها حلالزادگان میتوانند ببینند و حرامزادگان قادر
به دیدن لباس تو نیستند!
سیندرلا که دختر اهل مطالعه بود و قصه لباس جدید پادشاه را قبلا خوانده بود فهمیدکه همانا
کاسه ای زیر نیم کاسه است و شروع کرد به داد و هوار و کمک خواستن!
حالا بشنو از پسر پادشاه که داشت از نزدیکی باغ عمومی رد میشد و صدای سیندرلارا شنید،
پس به کمکش رفت و با لباسش سیندرلا را پوشاند!
درست 3 ماه و 15 روز بعد از آنشب سیندرلا و پسر پادشاه با خوبی و خوشی با هم ازدواج
کردند و 5 ماه و 15 روز بعد از روز ازدواجشان هم تنها فرزندشان به دنیا آمد و با خوبی وخوشی
کنار هم زندگی کردند تا هر 3 مردند!
پایین اومدیم دوغ بود ، بالا رفتیم ماست بود ، قصه ما راست بود.
ما از این داستان نتیجه میگیریم که آدم در بوستان عمومی ممکنست چیزهای خوبی ببیند! 
"درد علی دوگونه است:یک درد،دردیست که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می کند و درد دیگر دردیست که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده... و به ناله در آورده است.ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند.اما این درد علی نیست.
دردی که چنان روح بزرگی را به ناله در آورده است، تنهایی است،که ما آنرا نمی شناسیم.
باید این درد را بشناسیم نه آن درد را.که علی درد شمشیر را احساس نمی کند و ... ما درد علی را احساس نمی کنیم."
از کتاب علی نوشته دکتر علی شریعتی
و اینگونه است که حتی بعد از قرنها،علی در بین دوستداران،عشاق،شیعیانش... تنهاست!